این آپارتمان متعلق به خانواده و دوستان است که هر طبقه متعلق به یک خانواده می‌باشد. شرکا همگی دستی بر فرهنگ و اندیشه دارند؛ از تحصیلات در رشته فلسفه تا فعالیت در حراج آثار هنری در ایران و منطقه؛ بنابراین دیالوگی منطقی و مبتنی بر پایبندی از اصول فرهنگی معماری ایرانی و تبدیل به یک کاشانه خانوادگی (تفسیری امروزی از معماری ایرانی) خواسته کارفرما بوده است. ضمن این‌که قرار گرفتن این آپارتمان در مجاورت آرامستان کوچک ترک مزرعه و اهمیت جایگاه عباس کیارستمی (که در این جا آرمیده است) برای کارفرما، پروژه را در شرایط خاصی قرار می‌داد. سایت پروژه دارای یک دیوار ترانشه به ارتفاع ده متر از قسمت انتهایی زمین بوده که برای نورگیری طبیعی، ایجاد یک حیاط‌خلوت در آن قسمت را ناگزیر می‌نمود؛ بنابراین پروژه از چند جهت درگیر نیروها و پتانسیل‌هایی بوده که می‌بایست در حین طراحی مورد توجه قرار می‌گرفت که در ذیل به آن اشاره‌ شده است:

طراح در ایجاد اتمسفر فضاهای معماری ایرانی به محوریت فضاهای باز محصور در معماری ایرانی، توجه داشته است. حیاط در معماری بومی، محل برهم‌کنش ارتباطات و رویدادهای مشترک اهالی یک‌خانه بوده که در این پروژه با ایجاد تراس هایی با عمق‌های مختلف اند که تراس‌ها دارای voidهای مختلف نسبت به هم هستند که این چهار واحد را به هم مرتبط کرده است (پیوستگی در عین مستقل بودن) و منجر به حادث شدن روایت‌هایی از یک زندگی سنتی در یک ساختمان مدرن گردیده است. پروژه علاوه بر این تراس‌های خانوادگی دارای تراس‌های خصوصی هم می‌باشد.

اتمسفر زمینه و بستر پروژه با حضور قدرتمند اجزاء مادی (مصالح) تولید می‌شود. تشدید تجربه ماده‌گرایی، منجر به تقویت احساس واقعیت و جسمانیت در فضا می‌گردد. آجر سنتی و چوب، مصالح غالب در این پروژه است. تصاویر برخاسته از ماده، تجربه‌های عمیق‌تر و ژرف‌تری را نسبت به تصاویر بر خواسته از فرم گرایی صرف بر جای می‌گذارد. مصالح، تخیل و احساسات حاصل از ادراک ناخودآگاه را برمی‌انگیزاند و در این پروژه، مصالح حضوری قوی و در تعامل با ساکنین خود دارند.

ایده حیاط ایرانی از طریق فراخوانی حوض و فواره و کاشی فیروزه‌ای در لابی اصلی ساختمان متجلی شده است. لابی دارای عناصر فضایی مختلفی است که به‌غیراز آب‌نما و اجزای آن دارای ارتفاعات مختلفی بین 3 متر تا ده متر می‌باشد که از طریق سقف نورپردازی شده است؛ گویی وارد حیاط خانه‌ای سنتی شده‌ایم که هر یک از اعضای خانواده از موقعیت‌های مکانی خاص خود، نظاره‌گر حضور دیگران هستند؛ و دستگاه پله نیز آزادانه امکان دید به چشم‌انداز منطقه لواسان را برای گذرکنندکان از آن فراهم می‌کند.

پروژه دارای گفتمان‌های مؤثری از فضا و مکان است و صرفاً به دلیل موقعیت قرارگیری در ارتفاع مناسب، چشم‌انداز لواسان را هدف قرار نداده است. این ساختمان ویژگی حسی مخاطب را در خود درگیر می‌کند. درک محیطی فضاهای آن، تصاویر حاصل در شبکیه را به یک استلزام بدنمند در فضایی که در آن حضور داریم، مبدل می‌کند و حس اتمسفری ما را ارتقا می‌دهد. معماری صرفاً بصری، خاصیت جداکنندگی و کنترل دارد درحالی‌که معماری مبتنی بر لامسه اتصال‌دهنده و یکپارچه کننده است و حساسیت لامسه‌ای از طریق مادیت، مجاورت، شناخت و صمیمیت حاصل می‌شود. عواملی که هویت در خانه بودن را ارتقا می‌بخشد.

دیوار حیاط‌خلوت این ساختمان، نزدیک‌ترین دیوار به آرامگاه عباس کیارستمی است. با تأمل در عکس‌های کیارستمی روایت دیگری از دیوار را در آثار او می‌بینیم؛ روایت نقش طبیعت بر آن. آمیزه‌ای از زمان، نور، رنگ‌بر چهره دیوار. از نگاه او دیوار پرده‌ای است که طبیعت بر آن، نماهای گذرا را نقاشی می‌کند. برای ما معماران، دیوار تکستی بوده که آن‌ها را بر طبیعت به‌مثابه کانتکست نگاشته‌ایم. لذا در این پروژه این دیوار تبدیل به جداره‌ای سبز شده است.