امکان استفاده ی مجدد از مکان ها با تغییر کاربری شان یکی از وظایف مهم طراحان داخلی و معماران دنیا محسوب می شود. پیشرفت دیجیتالی روابط اجتماعی و اقتصادی، بسیاری از کارخانه ها را به جعبه های خالی تبدیل کرده که در انتظارعملکردها و پیشنهادهای جدید می باشند. پروژه ی مورد نظر در پی تبدیل یک کارخانه ی متروکه، به یک مجموعه فرهنگی – اقامتی پر ازدحام به همراه سرگرمی برای بازدیدکنندگان و ایجاد فضاهای باز گسترده و انعطاف پذیر به منظور ارائه خدمات به شهروندان محلی و گردشگران و در یک جمله تبدیل یک فضای متروکه به یک مرکز فرهنگی – تفریحی مدرن می باشد. چالش کلیدی طراحی بنا این است که چه نوع معماری می تواند در عین احترام به معماری تاریخی شهر قزوین به عنوان میزبان فعالیت های فرهنگی، هنری و سرگرمی پیشنهاد گردد. باتوجه به تکنولوژی مدرن امروزه، طراح، سیستم انعطاف پذیر متشکل از پویایی، مدولار و فضاهای مجهز شده را در طراحی خود در نظر گرفته است.

جای گیری سوله های قدیمی در سایت و بازپیرایی سایت از اصلی ترین چالش های طراحی محسوب می شود. از این رو طراح، با تعاریف آگاهانه، مسیر ورودی و فضای مکث در طراحی سایت توانسته خوانایی را برای مراجعه کنندگان فرآهم آورده و به وسیله ی یکپارچگی و برخورداری از آهنگ یکسان، از به هم ریختگی فرمی در ساختمان ها جلوگیری نماید.

استفاده از مصالحی چون آجر و سنگ، حس قدیمی بودن، آشنا بودن و خونگرمی را برای مراجعه کننده، که تعریف دیگری از این فضا در ذهنش نقش بسته؛ ایجاد می نماید. همچنین در طراحی سعی شده تا با الهام گرفتن از عناصر و اجزاء ساختمان قدیمی موجود، هرچه بیشتر ساختمان را به خاطر و یاد مردم پیوند داده؛ از این رو سازه ی سوله در نقاطی از نما به صورت نمایان باقی گذاشته شده است.